ล้านไมล์ต่อชั่วโมง
การนั่งจ้องคนสองคนซึ่งหลงไหลกันและกันมากขึ้นทุกทีช่างน่าหดหู่ยิ่งนักโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราเป็นแค่ส่วนเกินเพียงคนเดียวในห้องนั้นมันคล้ายกับการจ้องมองปารีัสจากรถด่วนที่มุ่งหน้าออกนอกเมือง แต่ละวินาที เมืองแห่งความฝันนั้นจะดูเล็กลงเรื่อยๆ แต่เราจะรู้สึกว่าแท้จริงแล้วตัวเราต่างหากตัวเล็กลงทุกที และเหงามากขึ้นนับถ้วนทวีขณะต้องทิ้งแสงไฟตระการและความตื่นตาเหล่านั้นมาด้วยความเร็วล้านไมล์ต่อชั่วโมงเช่นนี้
ในกรงแก้ว : THE BELL JAR / Sylvia Plath via เจนจิรา เสรีโยธิน
Advertisements
สนุกเนอะเล่มนี้ 🙂