การรอคอยคนรักที่สถานีรถไฟในยามเช้า

เขารอคอยคนรักที่สถานีรถไฟในยามเช้า

พักลมส่งเสียงเศร้าเหนื่อยหน่ายปัดเป่าความวุ่นกังวลซึ่งไม่ยอมลาจากไปได้ง่ายๆ

เสียงหวูดเคลื่อนขบวนของรถไฟไปสุดขอบโลก

และคำอำลาเงียบๆในเสียงหล่นของหยดน้ำตาสีเทา

กาแฟดำขมขื่นราวกลืนความระทมลงไปอยู่กับตัว

สถานีรถไฟที่ซึมเซาและแสงเศร้าซึ่งลอดผ่านกระจกสี

ยามเช้าเป็นเหมือนเช่นความรักที่ผ่านไปแล้วไม่หวนกลับ

ถ้าเธอไม่มาเขาก็จะไม่รอคอยอีกแล้ว

เคลื่อนขบวนไปสู่ความทุกข์เข็ญ

เก้าอี้ที่ว่างเปล่า

รางรถไฟที่ว่างเปล่า

ดวงใจที่ว่างเปล่า

เขาไม่ได้ขึ้นรถไฟขบวนไหนๆ

เธอไม่ได้ไปที่สถานีรถไฟไหนๆ

มีแต่ความทุกข์เข็ญซึ่งเคลื่อนขบวนไป

แบกเอาตนเองไว้จนปรี่เต็มทะลักไหล

ในดวงตามที่หม่นหมอง และสองแขนที่อ่อนล้า

ขณะรอคอยคนรักที่สถานีรถไฟหัวลำโพง

ยามเช้า ยี่สิบแปดสิงหาึคมสองห้าห้าสาม